To 1980, στην τρίτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM-III) εισήχθησαν αρκετές νέες διαγνωστικές κατηγορίες, με τις οποίες ομαδοποιήθηκαν ασθενείς που μέχρι τότε ταξινομούνταν ότι έπασχαν από αγχώδη νεύρωση. Μία από τις νέες κατηγορίες ήταν η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή (που αναφέρεται και ως ΓΑΔ), μια υπολειμματική κατηγορία που καθιερώθηκε για να περιλάβει ασθενείς που δεν πληρούσαν τα κριτήρια άλλων διαγνώσεων. Στο DSM-III-R και DSM-IV, η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή καθιερώθηκε ως ξεχωριστή διαγνωστική κατηγορία. Στο DSM-IV η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή καθορίζεται ως υπερβολική και διάχυτη ανησυχία που συνοδεύεται από ποικιλία σωματικών συμπτωμάτων και προκαλεί σημαντική έκπτωση της κοινωνικής ή εργασιακής λειτουργικότητας ή σημαντική δυσφορία στον ασθενή. Στο DSM-IV δεν αναφέρεται πλέον η διαγνωστική κατηγορία του DSM-III-R υπεραγχώδης διαταραχή της παιδικής ηλικίας, ενώ τροποποιούνται τα κριτήρια της γενικευμένης αγχώδους διαταραχής για να περιληφθούν σε αυτά τα υπεραγχώδη παιδιά και έφηβοι.
ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΑ
Η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή είναι συχνή κατάσταση. Εντούτοις, με τα αυστηρά κριτήρια του DSM-IH-R και του DSM-IV ανιχνεύεται πολύ λιγότερο από ό,τι με τα κριτήρια του DSM-III. Υπολογίζεται ότι ο επιπολασμός ενός χρόνου της διαταραχής κυμαίνεται μεταξύ 3-6%. Είναι η διαταραχή που συνυπάρχει πιο συχνά από άλλες διαγνωστικές κατηγορίες με άλλες ψυχικές διαταραχές, συνήθως με μια άλλη αγχώδη διαταραχή ή με μια διαταραχή της διάθεσης. Ίσως, το 50% των ασθενών με ΓΑΔ υποφέρει ταυτόχρονα και από άλλη ψυχική διαταραχή.
Η αναλογία γυναικών-ανδρών είναι περίπου 2:1, ενώ η αναλογία γυναικών-ανδρών που νοσηλεύονται είναι 1:1. Η ηλικία έναρξης είναι δύσκολο να καθορισθεί, δεδομένου ότι αρκετοί ασθενείς αναφέρουν ότι ήσαν αγχώδη άτομα όσο μπορούν να θυμηθούν τον εαυτό τους. Οι ασθενείς έχουν συνήθως για πρώτη φορά επαφή με τον κλινικό στην ηλικία των 20, αν και μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε. Μόνον το ένα τρίτο των ασθενών με ΓΑΔ ζητούν βοήθεια από ψυχίατρο. Πολλοί καταφεύγουν στο γενικό γιατρό, στον παθολόγο, στον καρδιολόγο ή γαστρεντερολόγο, ζητώντας βοήθεια για τα σωματικά συμπτώματα της νόσου.
